Leczenie
Farmakologiczne leczenie łagodnego rozrostu stercza stosuje się wobec chorych z umiarkowanie lub znacznie nasilonymi dolegliwościami, u których nie występuje bezwzględne wskazanie do leczenia zabiegowego. Z terapii lekowej korzystają przede wszystkim chorzy w młodym wieku i w początkowych stadiach choroby, mężczyźni oczekujący na zabieg chirurgiczny, lub chorzy znajdujący się w złym stanie ogólnym, który nie pozwala na przeprowadzenie zabiegu operacyjnego.
Grupy leków w terapii farmakologicznej to:
- α 1 blokery – działają objawowo, mają działanie relaksujące mięśniówkę gładką okolic zwieracza wewnętrznego cewki, cewki tylnej oraz torebki stercza co ułatwia oddawanie moczu, przy okazji zmniejszając dolegliwości wywołane chorobą, nie mają jednak wpływu na tempo wzrostu prostaty i wielkość gruczołu krokowego. α 1 blokery blokują zakończenia nerwowe – tzw. receptory alfa. W łagodnym przeroście prostaty receptory alfa są stale pobudzane. Powoduje to skurcz mięśniówki prostaty, co w rezultacie prowadzi do wzrostu przeszkody w oddawaniu moczu. Zablokowanie receptorów alfa lekami znosi napięcie komórek mięśniowych, rozluźnia prostatę, ułatwiając odpływ moczu z pęcherza. Chorzy odczuwają pozytywny skutek leczenia preparatami alfa-adrenolitycznymi już po kilku dniach. Leki z tej grupy mogą być stosowane przez wiele lat bez obawy o utratę skuteczności.
- leki o działaniu hormonalnym – hamują lub też eliminują działanie hormonów na gruczoł krokowy. W efekcie działania tych leków rozmiar stercza zmniejsza się, a objawy lekko ustępują. Niestety leki hormonalne mogą wywoływać niepożądane skutki, m. in. spadek libido, zmniejszenie objętości ejakulatu, czy zaburzenia potencji. Leki, które zmieniają środowisko hormonalne gruczołu krokowego, zażywane przewlekle, powodują zmniejszenie masy przerośniętej prostaty. Najpopularniejszym lekiem o działaniu hormonalnym jest finasteryd. Preparat ten blokuje przemianę testosteronu w aktywną względem prostaty postać – dihydrotestosteron, a jego niedobór wpływa na zanik gruczolaka. Ten lek hormonalny może powodować zmniejszenie wielkości gruczołu krokowego o 20-30%. Finasteryd nie wpływa na zawartość testosteronu w surowicy krwi, toteż nie zaburza ważnej równowagi androgenowej w organizmie mężczyzny.
- leki roślinne – przynoszą subiektywną poprawę u ok. 60-80 % chorych we wczesnych stadiach łagodnego rozrostu stercza, są preparatami bezpiecznymi, które nie powodują efektów ubocznych, pobudzają regenerację nabłonka gruczołu krokowego, obniżają napięcie mięśni gładkich pęcherza i cewki, wykazują działanie przeciw obrzękowe, przeciw zapalne i przeciw bakteryjne dzięki zawartości licznych składników leczniczych (garbników, flawonoidów, steroidów roślinnych, amin biogennych, kwasów wielofenolowych, olejków eterycznych). Są one stosunkowo tanie i przynoszą ulgę głównie w początkowych stadiach choroby. Z powodzeniem łagodzą dolegliwości związanye z wczesnymi stadiami przerostu prostaty. Do produkcji leków roślinnych stosuje się m. in. korę śliwy afrykańskiej, owoc palmy amerykańskiej, owoc boczni piłkowanej, korzeń pokrzywy, nasiona dyni, zarodki kukurydzy itp.
- makrolidy polienowe – antybiotyki mające wpływ pośrednio na poziom hormonów. Tym samym oddziaływują na metabolizm tkanki stercza.
Oprócz leczenia farmakologicznego, w cięższych stadiach choroby konieczne jest leczenie zabiegowe, przede wszystkim w sytuacjach 
nawracającego zatrzymaniu moczu, nawracającego krwiomoczu, niewydolności nerek w następstwie łagodnego rozrostu stercza, kamicy pęcherza moczowego oraz w sytuacji nawracającego zakażenia układu moczowego. Istnieją dwie metody zabiegowego leczenia łagodnego rozrostu prostaty. Pierwsza to operacyjne wyłuszczenie (adenomektomia), druga metoda to elektroresekcja przezcewkowa (TURP – ang. transurethral resection of the prostate) – jest ona mniej inwazyjną metodą stosowaną u 70 – 90 % chorych ze wskazaniami do leczenia chirurgicznego.
Inne metody leczenia
W ostatnim czasie rośnie popularność metod leczenia minimalnie inwazyjnego, które opierają się przede wszystkim na efekcie termicznego oddziaływania na tkankę gruczolaka. Mniejsza inwazyjność – jak podają autorzy różnych prac – wiąże się z mniejszą skutecznością leczenia.
Podczas tego zabiegu do cewki moczowej wprowadza się specjalny cewnik z zamontowaną elektrodą, która emitując odpowiedni rodzaj fali wyzwala w tkance temperaturę 41–50°C. Pod wpływem ciepła, kurczący się gruczolak zmniejsza swój ucisk na cewkę moczową, poprawiając przez to warunki oddawania moczu. Przy odpowiednich kwalifikacjach zabieg ten wykazuje się dużą skutecznością, obejmującą około 80 proc. chorych meżczyzn.
Ogrzanie przerośniętego stercza do temp. 41°- 45°C określane jest hipertermią, natomiast powyżej 45°C nazywane jest mianem termoterapii. Zależnie od sposobu generowania ciepła wyróżnia się terapie: mikrofalową przezcewkową termoterapię, przezcewkową termoterapię za pomocą fal o częstotliwości radiowej, przezcewkową mikrofalowa ablację igłową, itp. Wyraźną zaletą tych wszystkich metod jest znikome ryzyko krwawienia podczas i po zabiegu.
Stenty cewkowe jaki i metody balonowego rozszerzania cewki moczowej działają na podobnej zasadzie, jak urządzenia wykorzystywane do poszerzania tętnic. Są one dostępne w postaci różnego rodzaju spirali i samoutrzymujących się cewników zakładanych do cewki, na jej odcinku „ściśniętym” przez prostatę. Możliwe do stosowania są także tzw. balonowe rozszerzanie cewki moczowej w obszarze stercza. Metoda ta znajduje zastosowanie przede wszystkim u chorych mężczyzn będących w grupie wysokiego ryzyka operacyjnego, u których doszło do zatrzymania moczu.
