Okres okołomenopauzalny to czas kiedy kobiety mogą odczuwać sporo szczególnie niekorzystnych dolegliwości psychologicznych i biologicznych. Termin „zaburzenie psychiczne” obejmuje objawy typu nerwicowego (zaburzenia snu, rozdrażnienie, chwiejność emocjonalną, lęki), zaburzenia adaptacyjne, depresje oraz klasyczne choroby psychiczne.
W okresie menopauzy najczęściej występującymi zaburzeniami czynnościowymi są przede wszystkim stany typu nerwicowego, a wśród nich zaburzenia nastroju oraz zaburzenia lękowe, które rzadko osiągają poziom pełnoobjawowej depresji. Najpospolitszą metodą leczenia takich zaburzeń jest psychoterapia. W czasie menopauzy kobiety mają problemy nie tylko natury psychologicznej. W okresie tym zachodzą zmiany w obszarze całego ciała, ustaje też zdolność do reprodukcji, pojawiają się dolegliwości, wynikające z niedoborów hormonalnych. W wieku okołomenopauzalnym większość kobiet odczuwa kliniczne objawy depresji związane z zakończeniem wychowywania dzieci i z ich odejściem z domu, jest to tzw. „syndrom pustego gniazda”.
Najczęściej występujące zaburzenia psychiczne:
- zaburzenia lekkie – nie wymagają na ogół pomocy lekarza, ani psychiatry
- zaburzenie czynnościowe (nerwowe) – głównie są to zaburzenia lękowe, zaburzenia depresyjne, zaburzenia lękowe mieszane. Ich objawy nakładają się na fizjologiczne skutki zmian hormonalnych. Wskazany jest w tych przypadkach kontakt z psychiatrą i zazwyczaj zawsze z psychologiem
- zaburzenia o różnym natężeniu, przeważnie głębszym niż w przypadku zaburzeń wcześniej wymienionych – głównie są to depresje, rzadziej inne choroby psychiczne. Kontakt z lekarzem psychiatrą jest konieczny.
