Portal stworzony dla wszystkich kobiet o tematyce i problematyce kobiety w każdym wieku…
W dzisiejszych czasach kształcenie położników i ginekologów skupia się głównie na czysto fizjologicznych funkcjach kobiety, np. w przypadku ciąży i porodu na klinicznym nadzorowaniu ich przebiegu. Brak tu jakiegokolwiek szkolenia dotyczącego rozmowy z pacjentkami. Rozwijanie tej umiejętności pozostawiono inicjatywie własnej przyszłych lekarzy, a tak naprawdę ich prywatnym zachciankom i zainteresowaniom. Możemy więc stwierdzić, że nie docenia się znaczenia konieczności psychologicznego podejścia do pacjentki. W sposobach kształcenia następuje także niesłychane przesunięcie akcentów na ginekologię operacyjną spowodowaną tym, że uważa się ją za specjalizację chirurgiczną, coś bardziej prestiżowego. Najlepsi ginekolodzy to tacy, którzy mają jak najdłuższą listę skutecznie przeprowadzonych operacji. Widać to szczególnie przy wyborze osób na stanowisko ordynatora oraz w klinikach uniwersyteckich. Możliwie jak najwięcej usunięć macicy i podobnych zabiegów okazuje się ważniejsze od sprawdzenia kontaktu z pacjentami danego lekarza i umiejętności współpracy z ludźmi. Dlatego też wszyscy przyszli ginekolodzy mają możliwość nabycia specjalizacji w operowaniu i rozległej wiedzy, a tylko nieliczni specjalizują się w metodach terapii zachowawczej oraz psychosomatyce.
Poza tym, bardzo często zabieg operacyjny jest dla lekarza czymś prostszym i zyskowniejszym niż czasochłonne rozmowy z pacjentkami na temat ich wrażeń i odczuć. W dodatku nie doskonały okazuje się system ubezpieczeń zdrowotnych, który zwraca koszty za każdą operację, a za wizytę u ginekologa, która polega „tylko” na rozmowie z lekarzem, już niestety nie. Trzeba jednak przyznać, że przy wszystkich schorzeniach typu złośliwego i innych, uzasadniona i fachowa operacja często ma zbawienne skutki, a nawet ratuje nam życie.
Informacje tu zawarte mają służyć kobietom jako źródło wskazówek i informacji, kiedy i w jakiej sytuacji operacja ginekologiczna jest niezbędna oraz jakie w ogóle istnieją alternatywne metody terapii w chorobach kobiecych.
Menopauza to naturalny proces biologiczny dotyczący każdej kobiety, podczas którego w wyniku osłabienia funkcji hormonalnej jajników dochodzi do ustania miesiączki. O menopauzie mówimy wtedy, gdy kobieta nie dostała okresu od pełnego roku. Obejmuje ona kobiety w wieku od 40 do 58 lat, średnio jest to wiek około 51 lat.
ZMIANY W ORGANIZMIE KOBIETY
Hormony to substancje znajdujące się w każdym organizmie, odpowiadają one za funkcjonowanie wielu procesów biologicznych. W zakresie rozmnażania się najważniejszą rolę odgrywają hormony płciowe – w przypadku kobiet są to estrogeny i progesteron, które stymulują rozwój pęcherzyków jajowych, owulację, oraz wzrost i redukcję błony śluzowej macicy. Oba te hormony produkowane są w jajnikach. Po 40. roku życia, u kobiet stopniowo zmniejsza się produkcja hormonów przez jajniki – najpierw progesteronu, a następnie estrogenów. Skutkuje to coraz rzadziej występującymi cyklami owulacyjnymi, przez co obniża się płodność kobiety. Pierwszymi objawami okresu przekwitania są m.in. brak owulacji, nieregularność cykli miesiączkowych, a nawet przedłużające się i obfite krwawienia.
Obniżenie ilości hormonów płciowych powoduje, że w przysadce mózgowej wyraźnie zwiększa się wydzielanie innych hormonów, mających za zadanie stymulować jajniki do tworzenia hormonów płciowych na dotychczasowym poziomie.
Wynikający z tego brak równowagi hormonalnej – z jednej strony mniej hormonów płciowych, a z drugiej strony większa liczba stymulujących hormonów, które wydzielane są przez przysadkę mózgową (FSH i LH) – powoduje typowe dla menopauzy dolegliwości, takie jak zaburzenia snu, uderzenia gorąca oraz zmienność nastrojów.
Organizm zaczyna „akceptować” obniżenie ilości hormonów dopiero po upływie kilku lat. Sygnałem tego, że dobiegł końca fizjologiczny proces zmian hormonalnych, jest ustępowanie skutków ubocznych okresu przekwitania. Zmiany w organizmie kobiet, spowodowane menopauzą polegają głównie na stopniowym zmniejszaniu się poziomu estrogenów, które dotychczas pełniły funkcję ochronną. Kiedy ilość estrogenów spada, stan serca i naczyń krwionośnych znacznie się pogarsza, w tym okresie kobiety są szczególnie narażone na chorobę niedokrwienną serca (chorobę wieńcową) oraz jej najpoważniejszą postać – zawał serca. Mniejsza ilość estrogenów sprzyja zaburzeniom gospodarki lipidowej, zwiększa poziom tzw. „złego” cholesterolu LDL i zmniejsza poziom tzw. „dobrego” cholesterolu HDL. Złogi cholesterolu odkładające się w ścianach tętnic wieńcowych, zwężają ich światło i uniemożliwiają dostarczenie odpowiedniej ilości tlenu do serca. Złogi cholesterolu budują tzw. blaszki miażdżycowe, na których mogą powstawać zakrzepy krwi, zagrażając zamknięciem tętnicy wieńcowej. Nagłe zatrzymanie przepływu krwi w tętnicy wieńcowej objawia się zawałem serca. Miażdżyca tętnic wieńcowych powodowana złogami cholesterolu jest najważniejszą przyczyną choroby niedokrwiennej serca.
W mowie potocznej używa się dwóch określeń zamiennie – menopauza i klimakterium – jednak mają one dwa różne znaczenia.
Menopauza z medycznego punktu widzenia to data ostatniej miesiączki chociaż biologiczne mechanizmy i objawy menopauzy pojawiają się już kilka lat wcześniej i mogą również utrzymywać się przez kilka lat po wystąpieniu ostatniej miesiączki. Menopauza ma związek ze spadkiem produkcji 
hormonów wydzielanych przez jajniki (estrogeny), które regulują procesy rozrodcze i nadają kobietom typowe cechy żeńskie. Menopauzę ostatecznie „potwierdza” się po upływie roku bez krwawień miesięcznych. Klimakterium natomiast jest okresem kilku lat przed i kilku lat po menopauzie, który obejmuje wszystkie zmiany w fizjologii cyklu miesięcznego, zmiany w samopoczuciu kobiety i jej organizmie.
Zgodnie z raportem Światowej Organizacju Zdrowia „Research on the menopause in the 1990s” premenopauza to podział między okresem pełnej płodności a menopauzą, perimenopauza jest okresem zaczynającym się na krótko przed menopauzą i trwa rok po jej wystąpieniu natomiast postmenopauza jest okresem liczonym od ustania miesiączkowania.
Nazwy te można określić właśnie jako klimakterium (przekwitanie).
Pozostałe hasła dotyczące menopauzy:
Menopauza samoistna – samoczynne wygaśnięcie czynności jajników.
Menopauza sztuczna – wygaśnięcie czynności jajników albo po chirurgicznym ich usunięciu, albo w wyniku stosowania chemioterapii lub radioterapii
Menopauza przedwczesna – przedwczesne wygaśnięcie czynności jajników. Występuje ono wtedy, kiedy do zaburzeń czynności jajników dochodzi przed 40 rokiem życia.
Średnia wieku kobiet w Polsce, u których występuje ostatnia miesiączka wynosi około 49 lat. Wiek ten zależny jest od ilości pęcherzyków jajnikowych (inaczej mówiąc pęcherzyków Graafa), a największa ich liczba występuje w wieku płodowym i maleje w miarę upływu lat. Jednym z głównych czynników, jakie wpływają na czas wystąpienia ostatniej miesiączki jest wiek, w jakim wystąpiła ona u matki danej kobiety, oraz palenie papierosów.
