Deprawacja uczuciowa
Uczucia, którymi matka obdarza swoje dziecko są dla dziecka rodzajem emocjonalnej stymulacji. Owa sfera emocjonalna pełni niezwykle istotną rolę w rozwoju. Postawa dziecka wobec matki oraz ich wzajemny stosunek uczuciowy są prototypem wszystkich relacji dziecka w dalszym życiu, wzorem kontaktów interpersonalnych człowieka.
W okresie niemowlęcym zależność dziecka od osoby opiekującej jest niezwykle istotna z punktu widzenia rozwoju fizjologicznego, jak i psychicznego dziecka. Oddziaływanie czynnika emocjonalnego ma olbrzymią siłą sprawczą na późniejszy rozwoju dziecka. Urazy okresu rozwojowego są bardzo często powodem poważnych konsekwencji dla dalszych etapów rozwoju psychofizycznego. Im wcześniej zdarzają się te urazy tym poważniejsze są skutki dla dalszego rozwoju dziecka. Pozbawienie dziecka uczuć opiekuna, jego ciepła, opieki, symbiozy dziecka z najbliższym opiekunem powoduje deprawację uczuciową.
Przyczyny, mogące prowadzić do deprawacji uczuciowej oraz zaburzeń więzi są następujące:
– zdarzenia losowe np. śmierć matki lub najbliższego opiekuna dziecka
– depresja poporodowa. Matka nie jest w stanie zając się dzieckiem, odrzuca je, może nawet być dla niego niebezpieczna; w tej sytuacji do opieki potrzebna jest inna osoba. Istnieją tu pewne predyspozycje świadczące o ryzyku wystąpienia u kobiety depresji poporodowej: dotyczą kobiet o delikatnej budowie, niezrównoważonych emocjonalnie, nadwrażliwych i skłonnych do zachowań histerycznych; nie jest to regułą!
– drastyczne zerwanie więzi biologicznych z matką poprzez zabranie dziecka od matki biologicznej
– nie zaspakajanie podstawowy potrzeb dziecka, niedostateczne zajmowanie się nim, zaniedbywanie
– porzucenie przez matkę biologiczną. Już w łonie matki dziecko czuje się niekochane i niechciane – odczuwa odrzucenie psychiczne
